Bestond er iets deprimerenders dan een echtpaar dat zijn vijfentwintig-jarige huwelijksdag vierde? Ja, een echtpaar dat zijn vijftigste huwelijksdag vierde. En waarom bezuinigden de jubilarissen altijd op de kosten van de zaalhuur? En waarom lagen dat soort zaaltjes altijd in afgelegen buurten? En waarom had Roos zich laten overhalen een speechje voor het echtpaar Hoekman te houden en het cadeau van het corps te overhandigen?
Wat wist hij van hen? Hij had de vrouw drie keer in zijn leven gezien. Het was onvoorstelbaar dat die houterige, formele Hoekman zo’n leuke vrouw had. Maar ja, dat kon hij moeilijk in zijn praatje verwerken. Hoekman, je weet dat ik je een eikel vind, maar je hebt een lekker wijf.
Er waren ongeveer 100 aanwezigen, van wie driekwart bij de politie werkzaam was. En van die driekwart mocht 95% Hoekman niet. Wat een triest leven.
Hij keek op de klok. Negen uur. Betty stond geamuseerd met Wout te praten. Ze vond hem wel leuk, zo te zien. Hopelijk niet te leuk. Vogel en Buis zaten met twee hem onbekende vrouwen aan een tafeltje. Waar was Jamin? Zou Jamin met Loes zijn? Ging hij nog met haar om? Zelfs dat wist hij niet meer van hem.
De blonde man van het trio The Golden Tunes, dat de avond muzikaal begeleidde, stapte met een vriendelijke glimlach op hem af. Hij stelde zich voor: ‘Harry J. Koets.’
‘Mijnheer we beginnen zo, wij spelen een paar liedjes en dan kunt u namens Hermandad een cadeau overhandigen. Na u wil ook de commissaris nog wat zeggen en een familielid.’
De entertainer betrad het podium, heette iedereen welkom en maakte een paar grappen die alleen Roos opving omdat iedereen in gesprek bleef.
‘Mag ik u voorstellen, dames en heren, aan mijn gewaardeerde collega’s Steef van Voren en Emiel Bande. Beiden zijn kort geleden helaas gescheiden. Wie ook gescheiden is, is ome Daan. Dat ging zo, luister goed mevrouw Hoekman:
Ome Daan ging er vandoor
Hij had genoeg van tante Cor
Met een koffer in z’n hand
Dat was een teken aan de wand
Vertrok hij naar het Holland Spoor.’